بررسی تأثیر انواع پلیمر ترموپلاستیک الاستومر بر حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای

رطوبت همواره به عنوان یکی از عوامل عریان شدگی آسفالت مطرح است. از بین بردن یا کاهش آثار رطوبت در مخلوط های آسفالتی گرم از مهم ترین مسائل متداول روسازی است  و یکی از راههای دستیابی به این هدف، استفاده از مواد افزودنی و تغییر در ساختار دانه بندی آسفالت است. تغییر در نوع دانه بندی به دلیل تغییر در میزان قیر بهینه و در واقع افزایش میزان قیر بهینه می تواند تأثیر بسزایی در کاهش نفوذ آب به سنگدانه ها و در نتیجه کاهش حساسیت رطوبتی داشته باشد. دانه بندی مورد استفاده در این تحقیق از نوع میان تهی و از نوع مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای است. در این نوع از مخلوط ها به دلیل مصرف قیر زیاد، پدیده ریزش قیر اتفاق می افتد که  می تواند ضخامت قیر در اطراف سنگدانه ها را کاهش داده و موجب نفوذ آب و کاهش چسبندگی میان قیر و سنگدانه ها شود. از این رو به منظور تثبیت مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای از الیاف یا اصلاح کننده های پلیمری استفاده می شود. پلیمرهای ترموپلاستیک الاستومر از دسته پلیمرهایی هستند که خواص الاستومری و پلاستومری را، همزمان در خود دارند و در این پژوهش سعی بر بررسی حساسیت رطوبتی مخلوط های آسفالتی با استخوان بندی سنگدانه ای اصلاح شده با دو نوع از این پلیمرها به نام های lucobit و  wkr-2 با درصد های مختلف و مقایسه آن با sbs ‏5% در آزمایش  مدول برجهندگی، مقاومت کششی غیر مستقیم و نسبت استقامت مارشال شده است. نتایج نشان می دهد با افزایش درصد پلیمر های مذکور، مدول برجهندگی و نسبت آن،  مقدار its و tsr و همچنین استقامت مارشال و نسبت مستغرق به خشک آن افزایش یافته و  نتایج بهتری در درصد های بالا  نسبت به sbs‏ 5% از خود نشان می دهند.